قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِکَ أَزْکَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ (نور/۳۱)
در شأن نزول این آیه شریفه امام باقر علیه السلام می فرمایند:
«جوانى از انصار در مدینه با زنى روبرو شد، در آن زمان رسم زنان بر این بود که روسرىهاى خویش را به پشت گوش مىبستند (بنابراین گردن و سینه آنان آشکار بود) چشم جوان بر او دوخته بود تا هنگامى که زن از جلوى دیدگان او گذشت. آنگاه جوان همچنان که بر او نگاه داشت داخل کوچهاى شد. در حالى که از پشت به زن نگاه مىکرد در این هنگام با استخوان یا شیشهاى که در دیوار بود برخورد کرد و صورتش را شکافت. چون زن دور شد جوان بر خود نگریست که خون بر سینه و لباسش جریان داشت.
جوان با خود گفت: به خدا حتماً نزد پیامبر مىروم و او را از این امر باخبر مى کنم.
امام افزودند: چون رسول خدا صلى الله علیه و آله او را با آن وضع دید فرمود: این چه وضعى است؟ جوان حال خود را باز گفت: آنگاه جبرئیل با این آیه نازل شد که: «به مردان با ایمان بگو چشمهاى خود را فرو گیرند و عفاف خود را حفظ کنند این براى آنان پاکیزهتر است خداوند از آنچه انجام مى دهند آگاه است»
برگرفته شده از تفسیر نمونه جلد ۱۴ صفحه ۴۳۶
