آنگه «گناه می‌کند»، آنکه «حرام انجام می‌دهد»، آنکه «واجب خویش را ترک می‌کند»، باید در آن لحظه بیاد آرد که: «هیچ کاری از خدا پنهان نیست». نه تنها کردار و گفتار ما، بلکه هر آنچه از فکر و دل می‌گذرد بر خداوند فاش و آشکار است.
بی‌تردید آنکه امروز شاهد افعال و کردار و آگاه بر اندیشه‌های ماست، همو فردا داور و حاکم است. اگر امروز حجَّتها و دلیل‌ها بر ما تمام است، فردا عذری پذیرفته نیست.
عاقل آنست که از هم اکنون بفکر فرداست و آنکه در اندیشه روز حساب نیست در خواب غفلت است.
فراموش نکنیم که: یقیناً ما در برابر دید آنکه معصیت را بر ما حرام کرده، هستیم و هیچ حجابی میان ما و او نیست. در تمامی لحظات شبانه روز نگهبانانِ الهی یعنی «کِراماً کاتبین»،[انفطار ۱۱] کارهایمان را می‌نگارند. آنروز که دفترها گشوده میشود، عذر و بهانه ثمری ندارد، و کسی قادر به انکار رفتار خویش نیست. در آنروز دست و پا و اعضای بدن انسان است که به کردارها گواهی می‌دهند، و آنروز را روز حسرت گفته‌اند. چرا که امکان بازگشت و جبران نیست و پشیمانی بهره‌ای ندارد.
در اینجاست که می‌توان کاری کرد. در اینجاست که می‌توان توشه برگرفت. در اینجا عمل است و در آنجا حساب. در اینجا کاشت است، در آنجا برداشت.
بنابراین تا فرصت باقی است باید کاری کرد. تا امکان توبه هست، از خطاهای گذشته باید توبه کرد. آنکه طالب سعادت و طالب بهشت است، باید به راه سعادت، و راه بهشت رود.
آنکه ثمر می‌خواهد باید بکارد و آنکه نکارد، نخواهد چید.
مهربانا: خطاهامان ببخش و از گناه دورمان دار.
