فرق کفاره گناهان امت رسول الله (ص) و قوم بنی اسرائیل
عده اى از مؤمنین نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمدند و گفتند: یا رسول الله اگر قوم بنىاسرائیل گناهى مرتکب میشدند. فرداى آن روز کفاره آن بر در سراى آنان نوشته میشد و با این کیفیت کفاره گناهان خود را میدادند و پاک مى شدند.
معلوم میشود آنها از مسلمین بیشتر در نزد خداوند گرامى بوده اند. پیامبر صلى الله علیه و آله در قبال این درخواست سکوت کردند تا اینکه این آیه نازل گردید:
وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَهً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ یُصِرُّوا عَلَى مَا فَعَلُوا وَهُمْ یَعْلَمُونَ
«و آنان که اگر کار ناشایسته کنند و یا ظلمی به نفس خویش نمایند خدا را به یاد آرند و از گناه خود (به درگاه خدا) توبه کنند-و کیست جز خدا که گناه خلق را بیامرزد؟-و آنها که اصرار در کار زشت نکنند چون به زشتی معصیت آگاهند.»
بعد از تلاوت آیه فرمودند: شما را بشارت میدهم که اگر قوم بنىاسرائیل کفاره گناهان را به طرز مشقتآمیزى انجام میدادند، خداوند کفاره گناهان شما را ذکر و استغفار و توبه قرار داده است.
محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه، ص ۱۴۸.