خیلی وقتها اتفاق می افتد که طرف مقابل ما حرف حق را نمی پذیرد، گاهی اوقات موضع شدیدی اخذ می کند و شاید شروع کند به فریاد زدن و فحاشی!! اینجاست که برخی از ما از کوره در می روند و شروع می کنند به مقابله به مثل و فحاشی در حالی که با این کار نتیجه عکس عاید می شود و اگر یک درصد احتمال داشت که حرف ما قبول کند، آن یک درصد هم به صفر خواهد رسید.
حضرت علی علیه السلام در جنگ صفّین شنید که یاران او به شامیان فحش مى دهند! حضرت ناراحت شد و فرمود:
إِنِّی أَکْرَهُ لَکُمْ أَنْ تَکُونُوا سَبَّابِینَ، وَ لَکِنَّکُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ أَعْمَالَهُمْ وَ ذَکَرْتُمْ حَالَهُمْ کَانَ أَصْوَبَ فِی الْقَوْلِ وَ أَبْلَغَ فِی الْعُذْرِ، وَ قُلْتُمْ مَکَانَ سَبِّکُمْ إِیَّاهُمْ اللَّهُمَّ احْقِنْ دِمَاءَنَا وَ دِمَاءَهُمْ وَ أَصْلِحْ ذَاتَ بَیْنِنَا وَ بَیْنِهِمْ وَ اهْدِهِمْ مِنْ ضَلَالَتِهِمْ، حَتَّى یَعْرِفَ الْحَقَّ مَنْ جَهِلَهُ وَ یَرْعَوِیَ عَنِ الْغَیِّ وَ الْعُدْوَانِ مَنْ لَهِجَ بِهِ.
من دوست ندارم که فحش بدهید! ولى اگر اعمال و حالشان را (برایشان) توصیف کنید، سخنتان به صواب نزدیکتر و عذرتان پذیرفته تر است. (اصلا) به جاى آنکه به آنها فحش بدهید، بگویید: پروردگارا خونهاى ما و آنها را از ریختن حفظ کن و بینمان آشتى برقرار کن و آنها را از گمراهی نجات بده. تا هر که نسبت به حقیقت جاهل است آن را بشناسد و هر که شیفته گمراهى و دشمنى است از آن دست بردارد.
خطبه ۲۰۶ نهج البلاغه
