رابطه فقر و تهیدستی با گناه
فقر و تهیدستی هم زمینهساز گناه است. در روایات گاهی از فقر تمجید شده و گاهی مذمت شده است. از آن فقری تمجید شده که همراه با قناعت و عزتنفس و رضایت به خدا باشد و از آن فقری مذمت شده که همراه با بی قناعتی و حرص انسان و عدم رضایت به رضای پروردگار است و شخص عزتنفس خود را حفظ نمیکند و چشمش به دست دیگران است و از استعمار و استثمار سرمایهداران چپاولگر و اوضاع نابسامان اقتصادی دامنگیر انسانها میشود و مولود هرجومرج اقتصادی و یا محصول تنبلی و سستی است.
همین فقر و ناداری بسیاری را بهسوی گناه و انحراف مانند اعتیاد، دزدی و جنایات دیگر کشانده است، چنانکه در مثلها آمده: آدم گرسنه ایمان ندارد.
بنابراین یکی از زمینههای اقتصادی گناه فقر است که برای سالمسازی محیط لازم است بهطورجدی و اساسی با فقر و ناداری مبارزه کرد.
برای تکمیل این موضوع در اینجا به ذکر چند سخن از امیر مؤمنان علیهالسلام میپردازیم:
آن حضرت میفرماید:
«فقر مرگ بزرگ است.»
و به فرزندش محمد حنفیّه فرمود:
«فرزندم از فقر بر تو میترسم از آن به خدا پناه ببر، چراکه فقر دین انسان را ناقص و عقل و فکر او را مضطرب و مردم را نسبت به او و او را نسبت به مردم بدبین میسازد.» [۲]
و نیز فرمودند:
«الْقَبْرُ خَیرٌ مِنَ الْفَقْرِ.» [۳]
«قبر بهتر از فقر و تهیدستی است.»
______
[۳]. بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج ۷۴، ص: ۲۸۴
منبع: گناه شناسی. ۹۳