طبق آموزه‌های دین مبین اسلام خداوند متعال از بندگانش تعهد گرفته است که به وظائفشان عمل کنند و در این بین وظیفه علما نصیحت و خیرخواهی نسبت به مردم، هدایت گمراهان، امر به معروف و نهی از منکر و تعاون در نیکی‌هاست و در غیر این صورت نسبت به عهدشان وفا نکرده و خیانت نموده‌اند.
امام باقر علیه‌السلام در نامه‌اش به سعد الخیر:
عالمانْ خیانتکارند، اگر نصیحت و خیرخواهی را کتمان کنند؛ اگر سرگردانِ گمراهی را ببینند و هدایتش نکنند، یا مرده‌ای را بنگرند و زنده‌اش نگردانند، بد کرده‌اند؛ زیرا خداوند تبارک و تعالی در قرآن، از آنان پیمان گرفته است که به معروف و به آنچه فرمان یافته، امر کنند و از آنچه از آن بازداشته شده‌اند، نهی کنند، و در نیکی و پارسایی همدستی کنند، و در گناه و ستمکاری همدستی نکنند.
الإمام الباقر علیه‌السلام فی رِسالَتِهِ إلی سَعدِ الخَیرِ: العُلَماءُ فی أنفُسِهِم خانَهٌ إن کتَمُوا النَّصیحَهَ؛ إن رَأَوا تائِها ضالًّا لا یهدونَهُ، أو مَیتا لا یحیونَهُ، فَبِئسَ ما یصنَعونَ! لِأَنَّ اللّهَ تَبارَک وتَعالی أخَذَ عَلَیهِمُ المیثاقَ فِی الکتابِ: أن یأمُروا بِالمَعروفِ وبِما امِروا بِهِ، وأن ینهَوا عمّا نُهوا عَنهُ، وأن یتَعاوَنوا عَلَی البِرِّ وَالتَّقوی، ولا یتَعاوَنوا عَلَی الإِثمِ وَالعُدوان
تبلیغ در قرآن و حدیث، ص: ۳۶۲ به نقل از الکافی: ۸/ ۵۴/ ۱۶ عن یزید بن عبد اللّه عمّن حدّثه، بحار الأنوار: ۷۸/ ۳۶۱/ ۲.
