کسی که مردم را به نیکی دعوت می‌کند خود باید به آنچه که می‌گوید باور داشته باشد و نشانه باورمندی این است که خود نیکوکار و اهل عمل باشد و اگر چنین نبود نه خدا او را می‌پسندد و نه بنده خدا، بنده خدا از او حرف‌شنوی نخواهد داشت و خداوند متعال هم در قرآن کریم عالمان بی‌عمل را توبیخ کرده و گفتار بدون عمل را ناپسند شمرده است:
چرا چیزی می‌گویید که آن را انجام نمی‌دهید؟ نزد خدا سخت مورد خشم است که چیزی بگویید که انجام نمی‌دهید.
«لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ ـ کبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ.»[۱]
[۱]. صف (۶۱)، ۲-۳.
