عاقبت چشم دوختن به مال مردم
یکی از صفات رذیلهای که مؤمن باید آن را از قلبش بزداید، چشم دوختن به دست مردم و طمع به مال دیگران است. انسان باید در حدّ توان خود به تلاش و فعالیت اقتصادی بپردازد و از طرق مشروع روزی کسب کند و درعینحال امید به فضل و کرم و رزاقیت خداوند داشته باشد و نه اینکه چشم طمع به اموال مردم بدوزد و منتظر باشد که به شکلی بخشی از آن را تصاحب کند.
اگر کسی چشمش به دست مردم باشد به فرموده پیامبر خدا صلیالله علیه و آله اندوهش دراز و افسوسش پایدار خواهد بود، به خاطر اینکه غالب مردم بخل دارند و خواستههایش برآورده نمیشوند، به سرخوردگی و افسردگی دچار میگردد.
«هر که چشمش به دست مردم باشد، اندوهش دراز و افسوسش پایدار شود؛ مَن نَظرَ إلی ما فی أیدی النّاسِ طالَ حُزنُهُ، و دامَ أسَفُهُ.»[۱]
امام حسن عسکری علیهالسلام چشم دوختن به دست مردم را مایه ذلت و فرومایگی انسان معرفی میکند:
«ما اقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ انْ تَکونَ لَهُ رَغْبَهٌ تُذِلُّهُ؛ چه زشت است که مؤمن تمایلی داشته باشد که او را خوار میکند.»[۲]
[۱]. میزان الحکمه ج ۳ ص ۶۲.
[۲]. بحار الأنوار: ۷۸/ ۳۷۴/ ۳۵.