گرچه پوشش و حجاب بر مردان، به‌اندازه‌ای که بر زن واجب است واجب نیست، اما حیا و شرم اقتضاء می‌کند که مردان هم اندازه نگه‌دارند و از پوشیدن لباس‌های جلف و سبک خودداری ورزند.
متأسفانه بسیار دیده میشود که مردان با لباس‌های بسیار نامناسب مثل شلوارک، لباس‌های آستین‌کوتاه، تنگ، فاق کوتاه و… در انظار عمومی ظاهر می‌شوند که نشانه کم بودن حیا در آن مرد است.
در مورد حضرت موسی علیه‌السلام روای شده است که آن‌قدر بر پوشیدگی خود اصرار می‌ورزید که مردم خیال می‌کردند که وی، بیماری پوستی دارد. رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره ایشان می‌فرمایند:
إنَّ موسی کانَ رَجُلاً حَییا سَتیرا لا یری مِن جِلدِهِ شَیءٌ اِستِحیاءً مِنهُ.[۱]
«همانا موسی، مردی باحیا و پوشیده بود که به دلیل حیایش هیچ نقطه از بدن وی دیده نشد.»
در روایت دیگری هست که ایشان وقتی می‌خواست برای غسل، استحمام یا آبتنی وارد آب شود تا بدنش کاملاً وارد آب نمی‌شد، لباسش را بیرون نمی‌آورد[۲].
این ویژگی در لقمان حکیم نیز وجود داشت و لذا حضرت امام صادق علیه‌السلام این ویژگی را یکی از علت‌های حکیم شدن وی دانسته‌اند.
برگرفته‌شده از کتاب پژوهشی در فرهنگ حیاء، ص ۱۸۰.
[۱]. صحیح البخارى، ج ۴، ص ۱۲۹؛ سنن الترمزى، ج ۵، ص ۳۵۹ (ح ۳۲۲۱)؛ مسند أحمد، ج ۳، ص ۵۹۶، (ح ۱۰۶۸۳).
[۲]. مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج ۱، ص ۶۰۲، ح ۱۴۵۸؛ مسند أحمد، ج ۳، ص ۲۶۲.
