چشم چرانی یک بیماری روانی است!

به نظر برخی از روان‌شناسان چشم چرانی یک بیماری روانی است:

«محرومیت‌های جنسی سبب می‌شود که «لی‌بیدو» در اعصاب چشم متمرکز شود، با این تمرکز، بَستِگی عصبِ چشم با اعصاب جنسی توسعه یافته و شخص از چشم‌چرانی لذت می‌برد و از دیدن اندام برهنه تحریک می‌شود و این تحریک برای شخص بیمار، همان لذت آمیزش جنسی را در فرد معمولی دارد.»[۱]

درجایی دیگر بیان شده است که:

«غالباً چشم چرانی در مردها زیادتر دیده می‌شود و بیماری «سادیسم» را به وجود می‌آورد و در زن‌ها، غالباً خودنمایی است که بیماری «مازوشیسم» را به وجود می‌آورد.»[۲]

چشم چرانی نه‌تنها یک بیماری روانی است بلکه منشا بسیاری دیگر از بیماری‌های جسمی و روانی است:

«چشم چرانی، سبب درشتی چشم، ضعف اعصاب و روان، بی‌خوابی، کم خوابی، بی‌اشتهایی، خیال پردازی واهی، تشویش ذهن و … می‌شود.»[۳]

در حدیثی شریف امام صادق (علیه السلام) چشم چرانی را عامل افسردگی و حسرت طولانی می‌دانند:

«کَم مِن نَظرَهٍ أورَثَت حَسرَهً طَویلَهً؛ و چه بسیار نگاه‌هایی که حسرت‌های طولانی را در بر خواهد داشت.»[۴]

در قرآن کریم هم ازاین‌گونه افراد به کسانی که در قلوبشان مرض است، تعبیر شده است:

«فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذی فی‏ قَلْبِهِ مَرَضٌ؛ پس با گفتارتان ناز و عشوه مریزید تا کسی که در دل او مرض است ( در شما ) طمع ورزد.»[۵]

[۱]. طب روحانی، ص ۲۵۸، عبدالکریم بی‌آزار شیرازی.

[۲]. برگرفته‌شده از مسائل درمانی و طب روحانی، عبدالکریم بی‌آزار شیرازی، ج ۳، ص ۲۵۸.

[۳]. آموزه‌های تندرستی در قرآن، حسن رضا رضایی، عطرآگین، چ ۱، ۱۳۸۴، ص ۸۴.

[۴]. الکافی: ۵/ ۵۵۹/ ۱۲.

[۵] . احزاب: ۳۲.