تخصیص بودجه میلیارد دلاری برای عفاف آمریکایی‌ها!
کشورهای جهان‌سومی و کمتر توسعه‌یافته در بیشتر مسائل دنباله‌رو کشورهای توسعه‌یافته هستند، ولو اینکه در آن زمینه از آن‌ها عقب نباشند! درزمینهٔ حجاب و عفاف هم به‌اصطلاح روشنفکران ما می‌خواهند از آن‌ها پیروی کنند درحالی‌که در پیروی از آنان هم عقب هستند چرا که غربی‌ها راهی را رفته‌اند که سرشان به سنگ خورده و در حال بازگشت هستند، آنان نتایج اسفبار آزادی جنسی و برهنگی را دیده‌اند و در آنجا ثابت شده است که آزادی در مسائل جنسی موجب چشم و دل سیری یا عادی شدن این مسئله نمی‌شود، بلکه عطش آن‌ها را به این مسائل زیادتر می‌کند و تجاوزات و خشونت‌ها افزایش می‌یابد بر همین اساس، عفاف را یک ضرورت زندگی تعریف کرده‌اند و در حال بازگشت از بی‌بندوباری به سوی عفاف هستند ولی در ایران اسلامی غرب پرستان تلاش دارند که ایران اسلامی هم به‌سوی آزادی جنسی و برهنگی سوق دهند!
جالب است بدانید که دولت آمریکا که برای ما نسخه سند ۲۰۳۰ می‌پیچد و از آزادی‌های یواشکی و چهارشنبه‌های سفید حمایت می‌کند بودجه‌های سرسام‌آوری را برای ترویج عفاف در کشور آمریکا اختصاص می‌دهد.
دولت امریکا طی پنج سال گذشته هزینه‌ای معادل یک میلیارد دلار صرف تشویق جوانان کرده تا به آن‌ها بفهماند سالم‌ترین شکل روابط جنسی تنها از طریق ازدواج امکان‌پذیر است. آن‌ها در یک پروژه ۴۵۰ میلیون دلاری که در آن هفده آژانس مستقل شرکت کرده بودند. محققان تحت نظارت بیرمن (استاد دانشگاه کلمبیا) – بیش از ۲۰۰ هزار دختر جوان را تحت آموزش برنامه «حفظ عفت» قرار دادند.[۱]
در سال ۲۰۰۲ در آمریکا بودجه اختصاص یافته به آموزش خویشتن‌داری جنسی، ۱۱۹ میلیون دلار برای اقشار و سنین مختلف و ۱۰۲ میلیون دلار برای نوجوانان بوده است که اگر هر دلار را معادل ۳۰۰۰ تومان ایران به‌حساب آوردیم در سال ۲۰۰۲ برای طرح‌های خویشتن‌داری جنسی جمعاً ۶۶۳ میلیارد تومان هزینه شده است؟ و نیز در سال ۲۰۰۰ حدود ۷۵۰۰ مدرسه راهنمایی دولتی امریکا به آموزش خویشتن‌داری جنسی پرداخته است.[۲]
مایه شرمندگی است که در ایران اسلامی، اعتباری در این خصوص وجود ندارد و منورالفکرهایش بجای پرداختن به موضوع اشتغال و ازدواج جوانان دغدغه‌شان حجاب اختیاری و حضور بانوان در استادیوم است.
[۱]. زلال عفت، ص ۵۱ و روزنامه جوان، کد خبر: ۱۰۲۳۱۷؛ http://www.pishkhaan.net/news/102317
[۲]. دختران به عفاف روی می‌آورند، ص ۷۰-۶۹، نوشته خانم وندی شلیت، ترجمه: سمانه مدنی
