ارتکاب علنی گناه، تشویق دیگران به سوی گناه است!
با توجه به اینکه انسان موجودی اجتماعی است، جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، مانند خانه‌ی اوست، لذا باید مانند خانه‌اش به فکر پاکی و طهارت جامعه باشد و نه‌تنها از آلوده کردن آن خودداری می‌کند بلکه باید آلودگی‌های آن را بزداید چراکه آلودگی شدن جامعه برابر است با آلوده شدن آحاد جامعه. گناه علنی آلوده کردن جامعه است چراکه موجب شکستن قبح گناه میشود و به‌طور غیرمستقیم دیگران را هم به گناه تشویق می‌کند.
گناه مانند آتش است که اگر در نقطه‌ای از خانه روشن شود، هرچه سریع‌تر باید خاموش و کنترل شود وگرنه، با سرایت آتش به‌جاهای دیگر، اطفاء آن غیرممکن خواهد ساخت. لذا دین مبین اسلام با هر کاری که فضای جامعه را مسموم یا آلود کند، به‌شدت مخالفت می‌کند.
حضرت امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
«الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَهِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَهِ مَغْفُورٌ لَهُ؛ آن‌کسی که گناه را آشکارا انجام می‌دهد، به خودش واگذار میشود و آن‌کسی که گناه را پنهان می‌کند، مورد آمرزش الهی قرار می‌گیرد».[۱]
مطلب مرتبط:
