سلام کردن در دین مبین اسلام یکی از مستحبات مؤکد است که خیر و برکات بسیاری در دنیا و آخرت برای مؤمنین به دنبال خواهد داشت به‌عنوان‌مثال در حدیثی از حضرت رسول صلی‌الله علیه و آله می‌خوانیم: «إنَّ مِن موجِباتِ المَغفِرَهِ بَذلُ السَّلامِ وَ حُسنُ الکلامِ؛ همانا یکی از موجبات مغفرت، سلام کردن و سخن نیکو گفتن است.»[۱]
بااین‌وجود در برخی از مواقع سلام کردن ثواب ندارد و چه‌بسا حرام باشد.
در روایتی از امام صادق علیه‌السلام آمده است که حضرت رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله به همه زن‌ها سلام می‌داد و جواب سلام همه زن‌ها را می‌داد (قابل‌توجه اینکه سلام دادن مستحب و پاسخ دادن به سلام واجب است)[۲] ولی حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام دوست نداشت به زن‌های جوان سلام کند و می‌فرمود: «أَتَخَوَّفُ أَنْ یُعْجِبَنِی صوت‌ها فَیَدْخُلَ عَلَیَّ أَکْثَرُ مِمَّا أَطْلُبُ مِنَ الْأَجْرِ؛ می‌ترسم صدایش مرا به تعجب وا‌دارد و بیشتر از ثوابی که به دنبال آن هستم [عقاب] به من برسد.»
سپس امام صادق علیه‌السلام در توضیح این روایت می‌فرماید: «حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام گرچه از خودشان تعبیر کرده‌اند ولی این مطلب را برای دیگران فرموده‌اند»[۳] تا از خطر به گناه افتادن در امان باشند زیرا مقام و منزلت معنوی حضرت والاتر از آن است که از صدای یک زن متأثر گردد. درواقع، حضرت می‌خواهند به دیگران درس بدهند که در سلام کردن اگر جنس مخالف زن جوان باشد، بهتر است که از سلام کردن به او خودداری شود تا از خطر به گناه افتادن و سایر دردسرها از قبیل دل‌مشغولی‌ها و تحریک عواطف و احساسات در امان باشید.
یکی از خصوصیات سلام افزایش دوستی و محبت است چنانچه حضرت رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله می‌فرماید: «بذل التحیه داع الی محبه البریه؛ سلام کردن، عامل افزایش دوستی و محبت است.»[۴] و البته عقل سلیم و شرع حکم می‌کند که این دوستی و محبت یا همان عشق نسبت به زنان نامحرم غریبه و بالعکس نباید شکل بگیرد چراکه به دنبال آن مفاسد بسیاری به وجود خواهد آمد. چنانکه واقعیت خارجی و انحرافاتی که در جامعه به واسطه این عشق و علاقه ها، واقع می‌دشود، ادعای ما را ثابت می‌کند.
[۱]. نهج الفصاحه ص ۳۴۲، ح ۹۲۸.
[۲]. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: السلامُ تَطَوُّعٌ و الرَّدُّ فَریضَهٌ؛ سلام کردن، مستحب است و جواب سلام، واجب. کنز العمّال: ۲۵۲۹۴.
[۳]. وسائل الشیعه، ج ۲۰، ص ۲۳۴ و ۲۳۵: عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَى عَنْ رِبْعِیِّ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ یُسَلِّمُ عَلَى النِّسَاءِ وَ یَرْدُدْنَ عَلَیْهِ السَّلَامَ وَ کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ یُسَلِّمُ عَلَى النِّسَاءِ وَ کَانَ یَکْرَهُ أَنْ یُسَلِّمَ عَلَى الشَّابَّهِ مِنْهُنَّ وَ یَقُولُ أَتَخَوَّفُ أَنْ یُعْجِبَنِی صوت‌ها فَیَدْخُلَ عَلَیَّ أَکْثَرُ مِمَّا أَطْلُبُ مِنَ الْأَجْرِ ثُمَّ قَالَ إِنَّمَا قَالَ ذَلِکَ لِغَیْرِهِ وَ إِنْ عَبَّرَ عَنْ نَفْسِهِ وَ أَرَادَ بِذَلِکَ أَیْضاً التَّخَوُّفَ مِنْ أَنْ یَظُنَّ بِهِ ظَانٌّ أَنَّهُ یُعْجِبُهُ صوت‌ها فَیَکْفُرَ.
[۴]. محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل، ج ۸، ص ۴۵۴.
