حضرت امیر مؤمنان علیه السلام شنید که مردى مى گوید: بخیل، معذور‌تر از کسى است که حقّ دیگران را مى خورَد.
پس به او فرمود: «اشتباه مىکنى. ظلم کننده حقخور، بسا که توبه کرده، طلبِ آمرزش کند و حق را به صاحبش برگردانَد، در حالى که بخیل، هر گاه بخل ورزد، از دادن زکات و صدقه، خوددارى مىورزد، به خویشاوندانش کمک نمىکند، از میهمان، پذیرایى نمىکند، در راه خدا، انفاق نمىکند و از دیگر نیکى کردنها، خوددارى مىورزد. وارد شدن بخیل به بهشت، ممنوع است».
متن عربی:
إنَّ أمیرَ المُؤمِنینَ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ سَمِعَ رَجُلًا یَقولُ: إنَّ الشَّحیحَ أعذَرُ مِنَ الظّالِمِ، فَقالَ لَهُ: کَذَبتَ، إنَّ الظّالِمَ قَد یَتوبُ ویَستَغفِرُ ویَرُدُّ الظُّلامَهَ عَلى أهلِها، وَالشَّحیحَ إذا شَحَّ مَنَعَ الزَّکاهَ وَالصَّدَقَهَ، وصِلَهَ الرَّحِمِ، وقِرَى الضَّیفِ، وَالنَّفَقَهَ فی سَبیلِ اللّهِ، وأبوابَ البِرِّ، وحَرامٌ عَلَى الجَنَّهِ أن یَدخُلَها شَحیحٌ.
منبع:
الکافی: ج ۴ ص ۴۴ ح ۱ عن مسعده بن صدقه، کتاب من لا یحضره الفقیه: ج ۲ ص ۶۳ ح ۱۷۱۸ من دون إسناد إلى الإمام الصادق عن آبائه علیهم السلام، مستطرفات السرائر: ص ۱۲۵ ح ۱۰، قرب الإسناد: ص ۷۲ ح ۲۳۳ کلاهما عن مسعده بن صدقه عن الإمام الصادق عن أبیه علیهماالسلام، بحارالأنوار: ج ۷۳ ص ۳۰۲ ح ۱۳.
