رابطه اسراف عمر و اتلاف وقت با اخلاص در عمل

امیرالمؤمنین علی علیه السلام:

«احْذَرُوا ضِیَاعَ الْأَعْمَارِ فِیمَا لَا یَبْقَى لَکُمْ فَفَائِتُهَا لَا یَعُودُ.»[۱]

 بترسید از این عمرهایتان که ضایع بشود در آنچه که برای شما باقی نمی ماند، زیرا آنچه که از عمر فوت شد، دیگر برنمی گردد.

 جمله«احْذَرُوا ضِیَاعَ الْأَعْمَارِ» واضح است؛ ولی «فِیمَا لَا یَبْقَى لَکُمْ» می خواهد بگوید اعمالی انجام بدهید که برای شما بماند. اگر اعمالی انجام بدهید که برای شما نماند، عمرتان هدر رفته است. حالا اعمال بماند یعنی چه؟ یک معنی ظاهری دارد و آن این که کاری بکن که برایت بماند و هدر نرود؛ اما مطلب عمیق تری نیز در اینجا هست: یکی از اسامی خداوند تبارک تعالی، نام مطهر «باقی» است؛ خداوند را در دعای جوشن کبیر «یا باقی» صدا می زنیم. اگر اعمالی برای خدا انجام شد، به برکت «باقی» عمل رنگ بقا به خود می گیرد و وقتی عمل رنگ بقا به خود گرفت، این رنگ بقا هم برایت می ماند؛ اما اگر عملی را برای غیر خدا انجام دادی چون در این عمل رنگ «باقی» نیامده عمل بقا ندارد. عمل که بقا نداشت، فانی می شود. عمر گذشته است و عملی را فانی بود انجام دادی، عمرت از دست رفته و بر نمی گردد. لذا وقتی کار برای خدا انجام دادید رنگ خدایی و باقی به کارهایتان داده اید.