گاهی امور اقتصادی زمینه‌ی گناه میشود که این زمینه‌ها بر دو گونه‌اند:
- سرمایه و ثروت.
- فقر و تهیدستی.
گاهی بر اثر ثروت زیاد و بادآورده طغیان می‌نماید.
«إنّ الاِنسانَ لِیَطغی أنْ راه استَغنی » [۱]
«و همانا انسان طغیان می‌کند، به خاطر اینکه خود را بی‌نیاز می‌بیند. »
و گاهی انسان از بی‌پولی طغیان می‌کند و دچار فساد و گناه میشود، چنانچه حضرت امام علی(علیه‌السلام) به فرزندش محمّدبن حنفیه فرمود:
فرزندم من از فقر بر تو می‌ترسم از آن به خدا پناه ببر; زیرا فقر مایه نقصان دین است. [۲]
- به‌هرحال نه فقر و نه ثروت هیچ‌کدام علت طغیان و گناه نیستند بلکه ظرفیت پایین خود انسان است که در صورت فقر یا ثروت او را وادار به طغیان می‌کند.
_______________
[۱]. علق / ۶- ۷
[۲]. نهج‌البلاغه، ترجمه فیض الاسلام، چ پنجم، تهران، فقیه، ۱۳۷۹، ص ۳۸.
