دو باغ را کنار هم در نظر بگیرید که از نظر آب و هوا و نوع گیاهان و درختان یکسانند. باغبان یکى از آنها به آفات و آسیبهایى که باغ را تهدید مىکند توجه دارد، قهراً آن باغ از طراوت و شادابى و میوه و گل و شکوفه برخوردار است، ولى باغبان دیگر به آفات و آسیبها یا توّجه ندارد و یا بىخبر است، در نتیجه باغى پژمرده و میوه هایى کرم خورده خواهد داشت.
انسان نیز چنین است، که اگر توجه به آفات روحى و جسمى خود نکند، عنصرى وازده و خطرناک خواهد شد، ولى اگر با توجه و دقت مراقب خود باشد، فردى وارسته و شایسته خواهد گردید.
آفات و آسیبها در مورد انسان، همان عیوب و گناهان است که تمام انبیا و کتابهاى آسمانى، بشر را از آلودگى به آن، بر حذر داشتهاند، و با هشدارها و تاکیدات خود انسانها را به پاکى و اجتناب از گناه، دعوت نموده اند.
امیرمؤمنان على علیه السلام در سخنى مى فرمایند:
«آفَهُ النَّفسِ اَلوَلَه بالدّنیا»(۱)
«آفت روحِ (پاک) انسان، حرص و دلبستگى به دنیا است.»
و امام صادق علیه السلام مىفرمایند:
«آفَه الدّین الحَسدُ و العُجبُ و الفَخر»(۲)
«آفت دین، حسادت وخود پسندى و تکبر است.»
۱) غرر الحکم، ج۱ ص۳۰۵-۳۰۹.
۲) کافى، ج۲ ص۳۰۷
منبع: گناه شناسی- محسن قرائتی-پیشگفتار.ص ۷
