در آن روز کسانی که حقّ شفاعت ندارند، عاجزند. در آن روز رابطه حکومت نمی‌کند. آن روز روزی است که برادر از برادر فاصله میگیرد و پدر از فرزند فرار می‌کند؛ یَوْمَ یَفِرُ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَ أُمِهِ وَ أَبِیهِ وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ»[۱].
حاجی واقعی کسی است که میتواند در روز قیامت شفاعت نموده و دست افتاده های صحنه قیامت را بگیرد و به بالین آن‌ها بشتابد و آن‌ها را درمان کند و بالأخره مشکلشان را در صحنه قیامت حل کند؛ و این یکی از چیزهای است که دلالت بر اهمیت حج دارد. روایات فراوانی در کتب فریقین در این مورد ذکر شده است که نمونه‌هایی از آن‌ها بشرح ذیل است.
امام صادق (علیه السلام):
«همانا حاجی نسبت به فرزندان و خویشان و همسایه‌ها شفاعت می‌کند»
«… فَإِنَّ الْحَاجَّ لَیشَفَّعُ فِی وُلْدِهِ وَ أَهْلِهِ وَ جِیرَانِه»[۲]
ابی هریره و ابن عباس از پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) نقل کردند که آن حضرت فرمود:
«حاجی اگر برگردد یاری شده و آمرزیده برمی‌گردد، پس دعوتش را غنیمت بشمارید هر وقت که دعوت کرد، قبل از اینکه آلوده گناهان شود!! خداوند دعای او را رد نمی‌کند و شفاعت او را در روز قیامت برای یک ملیون نفر قبول می‌کند!!»
«اِنْ رَجَعَ رَجَعَ مَنْصُوراً مَغْفُوراً لَهُ فَاغْتَنِمُوا دَعْوَتَهُ إِذَا قَدِمَ قَبْلَ أَنْ یصِیبَ الذُّنُوبَ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یرُدُّ دُعَاءَهُ فَإِنَّهُ یشَفَّعُ فِی مِائَهِ أَلْفِ أَلْفِ رَجُلٍ یوْمَ الْقِیامَه»[۳]
[۱]. عبس/۳۴–۳۶.
[۲]. حسین بن محمد تقی نوری، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ۲۸ جلد، مؤسسه آل البیت علیهم السلام – قم، چاپ: اول، ۱۴۰۸ ق، ج۸؛ ص ۵۰.
[۳]. محمد بن على ابن بابویه، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱ جلد، دار الشریف الرضی للنشر – قم، چاپ: دوم، ۱۴۰۶ ق، ص ۲۹۳.
