این سخن زیبا و حکیمانه را بارها شنیده اید و خوانده اید«پیشگیری بهتر از درمان است». شعاری که نه تنها در پزشکی بلکه در اخلاق و تربیت نیز مفید و مؤثر است.
همانطور که در دانش پزشکی پیشگیری رکن مهم سلامت یک جامعه است، در طریق خودسازی و سلوک الی ا. . . نیز پیشگیری مهم تر از توبه است.
درست است که خداوند در توبه را به روی گناهکاران باز گذاشته است ولی آیا برای همه گناهکاران فرصت بازگشت می‌باشد؟
آیا می‌دانیم فرصت توبه‌ای داریم؟
آیا شیطان به راحتی می‌گذارد توبه کنیم؟
اگر توفیق توبه نیافته ایم چه کنیم؟
پس بهتر است:
به پیشگیری فکر کنیم،
به کنار رفتن از محیط گناه،
به ترک معاشرت با اهل گناه،
به دوری از زمینه‌های گناه،
به تفکر در پیامدها و آثار گناه در دنیا،
به تفکر در عواقب و عذابهای اخروی.
آیا به راستی گناه نکردن آسانتر از توبه کردن نیست؟
امام علی (ع) می‌فرماید:
«ترک الذنب اهون من طلب التوبه»
ترک گناه آسانتر از درخواست توبه است.[۱]
پس بیاییم از خداپرستی به هواپرستی سقوط نکنیم.
از خداخواهی به خود خواهی نلغزیم.
آیا می‌دانید معبودی که بیشترین پرستندگان را دارد هوای نفس است؟
بیاییم بر نفس اماره لجام بزنیم و عنان آن را در دست شریعت و عقل سلیم قرار دهیم.
بیاییم باور کنیم:
