آیا عاشق شدن حرام است؟

شاید برای شما هم این سوال پیش آمده باشد که آیا عاشق شدن حرام است؟

پاسخ:

از منابع دینی دلیلی بر حرمت عشق به جنس مخالف، پیدا نکرده‌ایم، اما عشق به جنس مخالف با چند مشکل اساسی مواجه است:

۱. بسیاری از اوقات مقدمه عشق گناه است و به‌عبارت‌دیگر عشق از گناه شروع می‌شود، مثل چشم‌چرانی، شوخی و ارتباط کلامی خارج از قاعده و ضابطه شرعی.

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام): می‌فرماید: «نگاه بعد از نگاه (به نامحرم) بذر شهوت را در دل می‌کارد، همین برای منحرف ساختن فرد و کشاندنش به سمت فتنه و فساد کافی است.»[۱] از امام صادق (علیه‌السلام) درباره عشق پرسیدند، در پاسخ فرمود: «دل‌هایی که از یاد خدا تهی می‌گردد، خداوند محبت غیر خود را به آن‌ها می‌چشاند.»[۲]

۲. عشق، روح، روان و ذهن انسان را درگیر می‌کند چون علاقه مفرط باعث هزینه شدن نیرو و سرمایه‌های مادی، جسمی، روحی و معنوی انسان می‌شود و منجر به پریشانی و درگیر شدن فکر و خیال و درنهایت افت تحصیلی، پایین آمدن راندمان کار برای افراد شاغل و مشکلات بسیاری در زندگی فرد می‌شود درنهایت هم عشق‌های این‌چنینی غالباً به نتیجه نمی‌رسند: امیرالمؤمنین (علیه‌السلام): «هجران، کیفر عشق است.»[۳]

۳. با توجه به این‌که عشق‌های این‌چنینی خواسته یا ناخواسته، ریشه در طوفان غریزه جنسی دارند، به‌طور طبیعی و غالباً، پس از اظهار عشق، روابط دیگری شکل می‌گیرد که غیرقابل‌کنترل بوده و از حدود شرع و قانون و هنجارهای اجتماعی خارج است. لذا در بسیار یاز اوقات در بسیاری از اوقات منجر به گناه و لکه‌دار شدن دامن انسان می‌شود.

پیامبر (خدا صلی‌الله علیه و آله): «هر که عاشق شود و عشق خویش را کتمان کند و پاک‌دامنی ورزد و بااین‌حال بمیرد، او شهید است».[۴]

لذا مؤمن در درجه اول باید مراقب، چشم، زبان و قلب خود باشد تا عاشق نشود و اگر عاشق شد صبر کند و استقامت ورزد تا از دایره تقوا خارج نشده و دامن و عفتش لکه‌دار نگردد.

[۱]. النَّظْرَهُ بَعْدَ النَّظْرَهِ تَزْرَعُ فِی الْقَلْبِ الشَّهْوَهَ وَ کفَی بِهَا لِصَاحِبِهَا فِتْنَهً، من لا یحضره الفقیه-ترجمه غفاری، ج ۴، ص ۱۸، نشر صدوق.

[۲]. الإمامُ الصّادقُ علیه‌السلام لَمّا سُئلَ عَنِ العِشقِ: قُلوبٌ خَلَت من ذِکرِ اللّهِ فأذاقَها اللّهُ حُبَّ غَیرِهِ. میزان الحکمه، ج ۷، ص: ۴۱۴، حدیث ۱۳۱۴۵.

[۳]. الهِجرانُ عُقوبَهُ العِشقِ، میزان الحکمه، ج ۷، ص: ۴۱۴، حدیث ۱۳۱۴۳.

[۴]. مَن عَشِقَ فکتَمَ و عَفَّ فماتَ فَهُوَ شَهیدٌ. میزان الحکمه، ج ۷، ص: ۴۱۵ حدیث ۱۳۱۵۰.