همسایه آزاری یکی از رفتارهای ناپسندی است که پیشوایان دین همواره از آن نهی می کردند. نقل شده است که مردی به محضر امام صادق علیه السلام رفت و از همسایه خود شکایت کرد. حضرت ضمن راهنمایی او چنین نقل کردند:
مردی از انصار خدمت پیامبر خدا عرض کرد: من از قبیله بنی فلان خانه ای خریده ام و نزدیکترین همسایه ام، کسی است که امیدی به خیر و خوبی اش ندارم و از بدی اش در امان نیستم. پس، پیامبرخدا به علی علیه السلام و سلمان و ابوذر و یکی دیگر که فراموش کرده ام و فکر می کنم مقداد باشد[۱]، دستور داد به مسجد بروند و با صدای بلند فریاد بزنند: «لا ایمانَ لِمَنْ لَمْ یَأمَنْ جارُهُ بوِائقَهُ؛ ایمان ندارد هر آن کس که همسایه اش از شرّ او در امان نباشد. » آنان سه بار این سخن را اعلام کردند.[۲]
این نوع برخورد پیامبر با شخص همسایه آزار، شدت زشتی این اخلاق ناپسند را نشان می دهد.
در روایت دیگری، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «مَنْ کانَ یُؤْمِنُ بالله وَ الیومِ الاخِرِ فَلایؤْذی جارَهُ؛ هر که به خدا و روز واپسین ایمان داشته باشد، همسایه خود را آزار نمی دهد.» به عبارت دیگر «از نشانه ها و خصوصیات مؤمن این است که همسایه را نمی آزارد و نیز همسایگان به دلیل مجاورت با منزل وی، اذیت نمی شوند.»[۳]
در روایتی، امام رضا علیه السلام، شیعه بودن و در مسیر اهل بیت علیهم السلام قرار داشتن را مستلزم آزار نرساندن به همسایه می داند: «لیسَ مِنّا مَن لَم یأمَن جارُهُ بوائِقَهُ؛ از ما نیست کسی که همسایه اش از شرّ او در امان نیست.»[۴]
[۱] . این فراموشی از راوی، یعنی عمرو بن عکرمه است.
[۲] . میزان الحکمه، ج ۲، ص ۹۱۸؛ محمدبن حسن حرّ عاملی، وسائل الشیعه، تحقیق: عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۲ ه .ق، چ ۵، ج ۸، ص ۴۸ ۷ ، ح ۱.
[۳] . اصول کافی، ج ۲، ص ۶۶ ۷ ، ح ۶.
[۴] . شیخ صدوق، عیون اخبارالرضا، تحقیق: سید مهدی حسینی لاجوردی، تهران، مکتبه جهان، ج ۲، ص ۲۴، ح ۲.
متشکرم مفید بود
خواهش میکنم
موفق باشید ان شاء الله