اگر دنیا بد بود خداوند دنیا نمی آفرید و ما را به دنیا نمی آورد.
خدا دنیا را وسیله رسیدن به مقام قرب خودش قرار داده است.
دنیا را وسیله بالا بردن درجات اخروی بندگانش قرار داده است.
اما بیشتر ما خدا و آخرت را فراموش کرده ایم و خود دنیا را هدف قرار دادیم.
آن دنیایی بد است که هدف باشد نه آن دنیایی که وسیله آباد کردن آخرت.
کسی که در دنیا به دنبال آباد کردن آخرتش باشد، خدا هم دنیا را به او می دهد و هم بیشتر از آن چیزی که از آخرت می خواسته.
اما کسی که به دنبال دنیاست و از خدا و آخرت غافل شده است، نه تنها آخرتش را خراب می کند بلکه به آن چیزی که از دنیا می خواسته هم نمی رسد.
کسی که همتش، فکر و ذکرش دنیا باشد، آرزوش دنیا باشد حتی عباداتش هم بوی دنیا می دهد، نماز می خواند، جمکران می رود و یا صاحب الزمان می گوید، خدا خدا می گوید، چون می خواهد به حاجتهای دنیوی خودش برسد.
اما اگر کسی آرزویش رسیدن به قرب خدا باشد حتی کارهای دنیایی اش هم بوی خدا می دهد، کار و کاسبی اش هم بوی خدا می دهد.
خداوند متعال می فرمایند:
مَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَهِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ ۖ وَمَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِی الْآخِرَهِ مِنْ نَصِیبٍ. شوری ۲۰
کسی که زراعت آخرت را بخواهد، محصولش را زیاد می‌کنیم؛ و کسی که فقط زراعت دنیا را بخواهد، فقط کمی از آن را به او می‌دهیم امّا در آخرت هیچ بهره‌ای ندارد!
