نماز و امام حسین علیه السلام
اگر قرآن در آغاز بزرگترین سوره ى خود (بقره) مى فرماید:
«الّذین یؤمنون بالغیب و یقیمون الصلوه»[۱] و همچنین در کوچکترین سورهى خود (کوثر) از نماز سخن به میان مىآورد، امام حسین علیه السلام آن را اقامه مىنماید. «اشهد انّک قد اقمت الصلوه»[۲]
* اگر قرآن مىفرماید: «و ارکعوا مع الراکعین»[۳]، امام حسین علیه السلام نماز را با جماعت آن هم در برابر صفوف دشمن برگزار مىکند.
* اگر قرآن نحوهى اقامه نماز در میدان جنگ را به پیامبر صلى الله علیه و آله آموزش مىدهد؛ «و اذا کنتَ فیهم فاقمت لهم الصلوه فلتقم طائفهٌ منهم معک ولیأخذوا اسلحتهم …»[۴] ، امام حسین علیه السلام در میدان جنگ
نماز را اقامه مىفرماید.
* اگر قرآن نماز را به عنوان یک منبع انرژىزاى غیبى معرّفى و مؤمنان را امر به استعانت از آن مىفرماید: «استعینوا بالصبر و الصلوه»[۵]، امام حسین علیه السلام نیز در بحبوحهى جنگ و مشکلات آن، از نماز استعانت مىجوید.
* اگر قرآن اقامهى نماز را در اوّل وقت سفارش مىفرماید؛ «اقم الصلوه لدلوک الشمس»[۶]، امام حسین علیه السلام نماز ظهر عاشورا را در اوّل وقت اقامه فرمودند.
* اگر حضرت عیساى مسیح علیه السلام تا زمانى که نفس دارند، مأمور به اقامه نماز شدهاند؛ «و اوصانى بالصلوه و الزکوه ما دمت حیّا»[۷]، امام حسین علیه السلام نیز تا آخرین لحظه همراه نماز است.
* اگر قرآن از کسانى که تجارت، آنها را از نماز غافل نمىسازد، ستایش مىکند؛ «رجال لا تلهیهم تجاره و لا بیع عن ذکر اللّه و اقام الصلوه»[۸]، راجع به امام حسین علیه السلام چه باید گفت که حتّى حفظ جان هم او را از نماز غافل نساخت.
* امام حسین علیه السلام نه تنها خود نماز خواند که نمازهاى نمازگزاران را نماز کرد. در حدیث مىخوانیم: سه چیز موجب قبولى نماز است: حضور قلب، نماز نافله و تربت سیدالشهدا.
* امام حسین علیه السلام به خواهرش زینب علیها السلام مىفرماید: در نمازت به من دعا کن.
* نماز باید در جامعه و علنى اقامه شود؛ «اقیموا الصلوه» و امام حسین علیه السلام با آنکه مىتوانست در خیمه نماز بخواند و با اینکه نمازش شکسته بود، در مقابل جمعیت نماز بپا داشت.
هنگام اقامهى نماز در ظهر عاشورا، ۳۰ تیر به سوى حضرت رها شد، یعنى در برابر هر کلمه از حمد و رکوع و سجده تقریبا یک تیر به امام پرتاپ شد.
* به راستى نماز چیست که در عصر تاسوعا هنگامى که به سید الشهدا علیه السلام پیشنهاد حمله مىشود، حضرت طى چند نوبت گفتگو جنگ را یک روز به تأخیر مىاندازند و مىفرمایند: «انّى احبّ الصلوه» و نفرمود: مىخواهم نماز بخوانم، بلکه فرمود:
من نماز را دوست دارم. بسیارى از ما نماز مىخوانیم، ولى چقدر نماز را دوست داریم؟
زراره از امام صادق علیه السلام در باره کعبه پرسید: دهها سال است که هرگاه دربارهى حج و کعبه از شما سوال مىکنم، پاسخ جدیدى مىدهید، علم شما به کجا متّصل است؟ امام فرمودند:
آیا مىخواهى کعبهاى که هزاران سال قبل از آدم بوده با چند کلمه اسرارش تمام شود.
این در حالى است که کعبه و تمامى اسرار و رموز آن که امام به آن اشاره فرمودند، تنها قبلهى نماز است و قبله، یکى از شرایط نماز!!
* امام حسین علیه السلام حاضر مىشود تا بدن مبارکشان سوراخ سوراخ شود، ولى ارزش نماز شکسته نشود. سر مقدّس سید الشهدا بر روى نى قرآن مىخواند، یعنى سر از بدن جدا مىشود ولى سر و دل از قرآن جدا نمىشود.
پس ای عزادارن حسینى! ظهر عاشورا در هر کجا هستید، به یاد امام حسین علیه السلام و آخرین نماز کربلاى او، همراه با حضرت مهدى (عجل اللَّه تعالى فرجه الشریف) نماز ظهر عاشورا را باشکوه و با اخلاص بپا دارید.
منبع:
کتاب قرآن و امام حسین/حجهالاسلام والمسلمین قرائتی، ص: ۴۵–۴۸
[۱] . بقره، ۳
[۲] . زیارت امام حسین علیه السلام
[۳] . بقره، ۴۳
[۴] . نساء، ۱۰۲
[۵] . بقره، ۱۵۳
[۶] . اسراء، ۷۸
[۷] . مریم، ۳۱
[۸] . نور، ۳۷