بهشت به کندو می ماند. در کندو آنهایی را راه می دهند که بر روی گلهای بدبو ننشسته و از هیچ چیز جز شهد گل، تغذیه نکرده باشند. پس انسان باید مراقب و مواظب باشد و باور کند که هر کجا نمی تواند بنشیند و از هر لقمه ای نمی تواند تغذیه کند، چون اگر چنین کند پیش از اینکه وارد کندو شود او را دو نیم خواهند کرد.
با این وجود ورود به بهشت، منوط به دوری از آلودگی ها و کسب نیکی هاست، مانند زنبوری که اگر روی گل بدبو نشسته باشد، نمی تواند وارد کندو شود.[۱]
خداوند در قرآن کریم می فرماید:
وَسَارِعُواْ إِلَى مَغْفِرَهٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَجَنَّهٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ[۲]
و بشتابید به آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى که پهنه آن آسمانها و زمین است که براى پرهیزکاران (کسانی که از آلودگی ها و گناهان پرهیز داشته اند) آماده شده است.
