آیا حجاب امری کاملاً شخصی و مربوط به خود فرد است؟
یکی از بهانه‌های مخالفین اجرای قانون حجاب این است که حجاب امری کاملاً شخصی و مربوط به خود فرد است و همه آزادند که هر نوع پوششی را انتخاب کنند و دیگران حق ندارند در امور شخصی آن‌ها دخالت نمایند.
امر شخصی و مربوط به خود انسان دو معنا می‌تواند داشته باشد:
الف- به معنای آزادی تکوینی:
یعنی هر مرد و زنی در انتخاب اصل و نوع پوشش آزاد هستند، این سخنی کاملاً درست است؛ زیرا هر فردی اختیار تکوینی دارد که آب را انتخاب کند یا سم بنوشد، آرام سخن بگوید و یا فریاد بزند، از چراغ قرمز رد شود یا تا سبز شدن چراغ توقف نماید، نماز بخواند یا نخواند و بسیاری از اختیارات تکوینی دیگر.
ب- به معنی آزادی قانونی:
یعنی عرف یا قوانین کشور یا شریعت اسلام تردد افراد با هر نوع از پوشش را در جامعه مجاز می‌داند. این ادعا درست نیست زیرا هم عرف و هم عقل و هم شریعت در هر جامعه‌ای، آزادی افراد را تا زمانی به رسمیت می‌شناسد که حقوق و ارزش‌های دیگران پایمال نشود.
فردی که در جنگل و به تنهایی زندگی می‌کند، با استفاده از اختیار تکوینی خود، می‌تواند هر لباسی را بپوشد و در هر ساعتی از شبانه‌روز فریاد بزند و… ولی حضور در اجتماع، این اختیارات را به عدم ایجاد مزاحمت برای دیگران محدود می‌کند، لذا رعایت نکردن این حدود، تجاوز به حقوق شهروندی دیگران است. تردد در جامعه اسلامی با پوششی مخالف با آنچه عرف و ارزش‌های دینی مشخص کرده است، هم نوعی تجاوز به حقوق دیگران محسوب میشود، چرا که موجب به گناه افتادن برخی مردان و پسران و بروز مشکلات متعدد خانوادگی برای آن‌ها خواهد شد.
حضرت آیت‌الله بهجت رحمه‌الله دراین‌باره می‌فرمایند:
«خدا نکند انسان معصیت کند و اگر کرد، خدا نکند معصیت اجتماعی بکند و اگر کرد خدا رحم بکند که اضلال (گمراه کردن) مردم در آن باشد.»[۱]
[۱]. پایگاه اینترنتی مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌الله بهجت ره
