برخی می‌گویند که دستور حجاب امری شخصی و متوقف بر انتخاب خود فرد است و ازاین‌رو اجبار آن فاقد دلیل شرعی و قانونی است.
پاسخ:
این افراد دلیل شرعی منطقی برای گفته خود ندارند و صرفاً ادعا می‌کنند.
مسلماً حجاب یک واجب شرعی است که مردان و زنان مسلمان باید آن را از روی تقوا و ایمان به خدا و معاد رعایت کنند؛ اما این به معنای آن نیست که حجاب امری فردی است و جنبه اجتماعی ندارد.
بلکه بسیار بدیهی و واضح است که حجاب امری کاملاً اجتماعی است و در ارتباط با دیگران معنا پیدا می‌کند زیرا حجاب یعنی پوشش در برابر مردان نامحرم بنابراین در خلوت و جمع زنانه حجاب واجب نیست از طرف دیگر پوشش نامناسب زنان، پیامدهای منفی فردی و اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اخلاقی و معنوی فراوانی به همراه دارد؛ همچنان که رعایت حجاب و پوشش شرعی، موجب تقویت اخلاق، عفت عمومی، آرامش روانی جامعه، محدود شدن لذت‌جویی جنسی به چارچوب خانواده، جلوگیری از آزارهای جنسی زنان و ده‌ها اثر مثبت دیگر است. بنابراین حجاب امری فردی نیست و اجتماعی است و چون امری اجتماعی است، ظرفیت و صلاحیت آن را دارد که درباره‌اش قانون وضع شود.
ازاین‌رو حجاب یک التزام فردی و شخصی نیست که بتوان مثل نماز در خلوت و خفا خواند و یا مثل روزه بی‌نشان و پنهان بدان پرداخت؛ بلکه انتخابی علنی و جدی و آشکار است که معنا و مفهومی گسترده دارد و آثار و تبعات گسترده‌ای نیز در بر آن مترتب میشود. حساسیت و اهمیت حجاب از جهات مختلف، اقتضا می‌کند که با نگاهی جامع بدان پرداخته شود و چه در مقام پژوهش و چه در مقام آسیب‌شناسی و سیاست‌گذاری برای ترویج و تبلیغ از زاویه حیثیت اجتماعی و فرهنگی خاص آن مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد.[۱]
[۱]. حجاب بی‌حجاب ص ۷
