ضرورت دنیاشناسی

در ادامه بحث گناه شناسی به مبحث دنیاشناسی می پردازیم که نقش بسیار مهمی در جلوگیری از ارتکاب گناه دارد.

کسی که دنیا را بشناسد لذت زودگذر گناهان دنیا را با لذتهای دائمی آخرت و بهشت ابدی عوض نمی کند.

کسی که دنیا را بشناسد سختی های تکلیف و عبادت را برای رسیدن به راحتی ابدی به جان می خرد.

در بخشی از نامه ۳۱ حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) در نهج‌البلاغه درباره آثار  دنیاشناسی و نقش آن در زندگی دنیا می‎خوانیم:

همانا مثل کسانی‎که دنیا را شناخته‌اند، مثل مسافرانی است که منزل بی‌آب و علف با آنها سازگار نیامده و منزل پُرنعمت و ناحیه سرسبزی را قصد کرده‌اند؛ پس خستگی راه و جدایی از دوستان و سختی مسافرت و خشکی خوراک را تحمل می‌کنند تا به خانه وسیع و منزل آسایش خود برسند؛ از این‌رو، از مشکلات این سفر هیچ دردی احساس نمی‎کنند و هزینه در این راه را جریمه نمی‌دانند و هیچ چیز نزد آنان محبوب‌تر نیست از آن‌چه آنها را به منزل همیشگی و جاویدشان نزدیک کند و به محل سکونت‌شان برساند و مثل کسانی‎که از دنیا فریب خورده‌اند، مثل قومی است که در منزل پُرنعمتی بوده‌‌اند و آن منزل، آنها را به‌سوی منزل بی‌آب و گیاهی کوچ داده باشد؛ پس نزدشان چیزی دردناک‌تر نیست از جدا شدن از منزلی که در آن بوده‌اند و کوچ کردن به جایی‌که ناگهان بر آن وارد می‎شوند و به آن می‎رسند.