وهن دین و مذهب و هتک حرمت مقدسات

در این دسته درباره گناه کبیره وهن دین و مذهب و هتک حرمت مقدسات و پیرامون آن بحث می‌کنیم.

مفهوم شناسی وهن دین

وهن در لغت؛ به معنای تضعیف و سست نمودن کسی یا چیزی است.[1] و در اصطلاح فقهی؛ وهن دین و یا مذهب به معنای سبک جلوه دادن دین و مذهب در انظار عمومی دیگر ادیان و یا مذاهب است.

 در واقع؛ عنوان وهن دین یا مذهب، یک عنوان ثانوی است؛ و فقها پیرامون برخی از احکام به وهن دین و یا مذهب استناد می‌کنند و می‌گویند: هرکاری که باعث وهن دین و مذهب گردد حرام است و باید از آن اجتناب شود.[2]

بنابراین، اگر عمل مستحبی یک مسلمان باعث بدبینی جامعه و مردم دیگر ادیان نسبت به دین و یا مذهب شود، این کار را باید ترک کرد؛ زیرا از باب قاعدهٔ اهم و مهم، خدشه‌دار نشدن و تضعیف نشدن دین و مذهب مهم‌تر از انجام یک عمل مباح و یا مستحب است؛ مانند قمه زدن در عزای امام حسین (ع) با صرف‌نظر از اضرار به نفس حتی اگر آن را عمل مباح و یا مستحبی بدانیم، یکی از آسیب‌های آن در حال حاضر، وهن دین و مذهب است.[3] امروزه، این عمل، باعث نوعی دل‌زدگی نسبت به دین اسلام و مذهب شیعه شده و سبب می‌شود شیعه در میان مذاهب اسلامی متّهم به غلو شود؛ و به‌جای اینکه موجب علاقهٔ مردم به امام حسین (ع) و قیام عاشورا شود، در چشم جهانیان موجب وهن مذهب شیعه می‌شود. پس، اجتناب از آن مهم‌تر از انجام آن است.

وهن دین از گناهان کبیره

وهن دین و هتک احترام و اهانت کردن به مقدسات و محترمات دینی یعنی آنچه لزوم احترامش در دین امر بدیهی باشد؛ مانند قرآن مجید، کعبه معظمه، مساجد، مشاهد مشرفه حتی تربت حسینی (علیه‌السلام) از گناهان کبیره و رذایل اخلاقی است.

یکی از روش‌ها برای تعیین گناه کبیره، هر گناهی است که دین‌داران آن را بزرگ می‌دانند به‌طوری‌که ثابت شود که در تمام دوره‌ها تا زمان ائمه و پیغمبر ‌(علیهم‌السلام)، نزد هر دین‌داری بزرگ بوده است. پس آن گناه کبیره خواهد بود؛ مانند هتک احترام و اهانت کردن به مقدسات و محترمات دینی یعنی آنچه لزوم احترامش در دین امر بدیهی باشد؛ مانند قرآن مجید، کعبه معظمه، مساجد، مشاهد مشرفه حتی تربت حسینی (علیه‌السلام).

[1]. فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، محقق و مصحح: دکتر مخزومی، مهدی، دکتر سامرائی، ابراهیم، ج ۴، ص ۹۲، واژهٔ «وهن»، نشر هجرت، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۰ ق.

[2]. حسینی خامنه‌ای، سید علی بن جواد، أجوبه الاستفتاءات، ص ۳۲۶، دفتر معظم له، قم، چاپ اول، ۱۴۲۴ ق؛ فاضل لنکرانی، محمد، احکام عمره مفرده، محقق و مصحح: عطایی، محمد، ص ۱۹۹، م ۴۳۴، انتشارات امیر قلم، قم، چاپ یازدهم، ۱۴۲۶ ق؛ مکارم شیرازی، ناصر، مناسک جامع حج، محقق و مصحح: علیان نژاد دامغانی، ابو القاسم، ص ۴۰۴، انتشارات مدرسه الإمام علی بن أبی طالب علیه السلام، قم، چاپ اول، ۱۴۲۶ ق.

[3]. أجوبه الاستفتاءات، ص ۳۲۶.