بخل و خساست

خساست و بخل هر دو به یک معنا هستند و ریشه عربی دارند.

خساست و بخل از رذایل اخلاقی و به معنی استفاده نکردن از اموال در مسیر درست و مبالغه در پس‌انداز و نگهداری ثروت می‌باشد که نوعی تفریط است و افراط آن، اسراف است و حد وسط آن صفت جود و سخا است که پسندیده و محمود است.

به افرادی که دارای چنین صفتی باشند، بخیل و یا خسیس گفته می‌شود که مال و سرمایه را جمع‌آوری می‌کند و نه خود از آن استفاده می‌کند و نه به دیگران می‌دهد تا استفاده کنند.

از امام جعفر صادق(علیه‌السلام) نقل شده است که: «لایَكُونُ المؤمِنُ جَباناً ولاحَریصاً و لاشَحیحاً؛ مؤمن نه ترسو می‌شود و نه حریص و نه بخیل.» ^{(خصال، ج ١، ص ٤١)}