آبرو بردن از خود و دیگران

در این دسته درباره گناه آبرو بردن بحث می‌شود. از نظر دین مبین اسلام آبرو بسیار ارزش دارد و همه مردم در برابر آبروی یک «فرد» مسئول‌اند و دفاع از آبرو و حیثیت، واجب است. خداوند در قرآن هر سخنی که موجب ناراحتی و هتک حرمت مؤمن شود، مانند: دشنام دادن، تهمت زدن و غیبت کردن را ممنوع و موجب خشم خدا دانسته است..

 از وظایف دینی پیروان قرآن شریف این است که همواره مراقب عزت خویش و عزت برادران ایمانی خود باشند، نه قدمی بردارند که مایه ذلت خودشان شود و نه به آبروی برادران دینی خود آسیب برسانند.

 این مطلب ضمن روایات متعددی از رسول اکرم صلی‌الله علیه واله وسلم و ائمه طاهرین علهیم‌السلام خاطر نشان گردیده است.

خداوند نسبت به بندگانش از مادر نسبت به فرزند مهربان‌تر است. لذا خوش ندارد آبروی بنده‌اش را کسی بریزد به‌عبارت‌دیگر خداوند نسبت به آبروی بندگانش، مخصوصاً مؤمنین غیرت دارد. ازاین‌رو شخصیت مؤمن همانند جان و مال او در امان است؛ ازاین‌رو، خداوند اجازه نمی‌دهد کسی درباره مؤمن بدگویی کند

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که:

«المومن اعظمُ حرمةً مِن الکعبة؛ حرمت مؤمن از کعبه بالاتر است.»[1]

و همچنین از حضرت رسول‌الله صلی‌الله علیه واله نقل شده است که:

 «قال الله تبارک‌وتعالی، مَن اَهان لی ولیا فقد ارصد لمحاربتی؛ خداوند تبارک‌وتعالی فرموده است: هر کس دوستی از دوستان مرا خوار کند، در کمین جنگ با من نشسته است.»[2]

[1]. بحارالانوار، ج ۶۸ ص ۱۶.

[2]. الکافی، ج ۲، ص ۳۵۱.