افترا (تهمت،بهتان و قذف)

توضیحات دسته

در این دسته درباره تهمت یا بهتان یا افترا و قذف که نوعی از بهتان هستند بحث می‌شود.
تهمت یا بهتان، از گناهان کبیره یعنی کسی را به بدی متهم کردن یا نسبت دروغین و ناروا به کسی دادن.
تهمت از ریشهٔ «وهم» به معنی گمان می‌باشد که «واو» آن به «تا» تبدیل شده است.
بهتان هم از ماده «بهت» به معنای متحیّر ساختن و شدن، عاجز و ناتوان شدن است و در لغت به معانیِ کذب، دروغ بستن و افترا زدن آمده است. بهتان ازآن‌رو بر افترا و دروغ بستن اطلاق می‌شود که چنین کاری شنونده یا فرد مورد افترا را مبهوت و متحیّر می‌سازد.
قذف هم نوعی تهمت است و در لغت عبارت است از مطلق رمی یعنی افکندن سنگ و … ولی در اصطلاح فقه یعنی رمی به زنا یا لواط است یعنی به فردی تهمت زدن و نسبت ناروا دادن و گفتن این‌که او زناکار یا اهل لواط است.
قذف از جمله گناهانی است که حد شرعی دارد.
از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام  نقل شده است کخ فرمود: «مَنْ عابَ أخاهُ بِعَیْب فَهُوَ مِنْ أهْلِ النّارِ.؛ هرکس برادر ـ ایمانی خود را برچسبی بزند و او ـ را متّهم کند از اهل آتش خواهد بود.»«بحارالأنوار، ج 75، ص 260، ح 58»