صدقه باعث دفع بلاست!

یکی از دستورات اکید دین مقدس اسلام پرداخت صدقه است و روایات زیادی در انواع و آداب و حدود آن وارد شده است. در اینجا یکی از اثرات صدقه مورد بررسی قرار می‌گیرد:«صدقه موجب دفع بلاها و شرور و مرگهای ناگهانی و امثال آن می‌گردد.»
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:«صدقه هفتاد در از درهای شر را می بندد.»

و نیز فرمود: «صدقه جلو هفتاد بلا را – که به روى انسان باز شده است – سد مى کند.» «الصّدقه تسدّ سبعین بابا من الشّر» ^{[بحار الأنوار : ۹۶/۱۳۲/۶۴ .]}و نیز فرمود:«بیماران خود را با صدقه مداوا کنید.»
امام صادق علیه السلام فرمود:«اگر هر صبح، صدقه دهید، خداوند شر و پلیدی آن روز را از شما دور می کند.»
و نیز فرمود:«صدقه از مرگ بد جلوگیری می کند. (مرگ هایی مثل سوختن، غرق شدن، سقوط از بلندی و. . .) صدقه هفتاد نوع بلا را دفع می‌کند. هرگاه خواستی صدقه بدهی هفتاد نفر از شیاطین امر می‌کنند که صدقه ندهی.»
امام باقر علیه السلام فرمود:«نیکی و صدقه، فقر را از بین می برد و عمر را زیاد می کند و جلوی هفتاد نوع مرگ بد را می‌گیرد.»

داستان

امام صادق علیه السلام چنین روایت فرموده است:
روزی حضرت عیسی علیه السلام فرمود:«این عروسی که امشب به حجله می‌رود، فردا خواهد مرد.»
اما فردای آن روز همه دیدند که عروس زنده است. حضرت عیسی فرمود:«برویم، ببینیم چه شده است؟»
به خانه او رفتند و از پرسیدند:« دیشب چه عمل خیری انجام دادی؟»
عروس گفت:«فقیری هر شب جمعه می آمد و ما به او کمک می کردیم. دیشب آمد و من با اینکه شب عروسی‌ام بود، برخاستم و به او صدقه ای دادم.»
حضرت عیسی فرمود:« از اینجا که نشسته ای برخیز!»
عروس برخاست و به کناری رفت. ناگهان دیدند ماری بزرگ سر برآورد و روی دم خود ایستاد.
حضرت عیسی فرمود:«این مار قرار بود تو را بکشد اما به علّت صدقه ای که دادی خطر مرگ از تو دفع شد.»

حضرت رضا علیه السلام فرمود: در میان بنی اسرائیل قحطی شدیدی پیش آمد. روزی زنی لقمه ای نان به دست آورد، آن را در دهان گذاشت، اما در این هنگام فقیری صدا زد:«ای کنیز خدا! گرسنه هستم.»
زن لقمه را از دهان خارج کرد و آن را به فقیر داد.
این زن پسری داشت که از بیابان هیزم جمع می‌کرد. روزی گرگی آمد و پسر او را به دندان گرفت و برد. مادرش فریاد زد و به دنبال گرگ دوید. خداوند جبرئیل را فرستاد و آن پسر را از دهان گرگ گرفت، به مادر تحویل داد و فرمود:«آیا راضی هستی؟ لقمه ای به لقمه ای!»

منابع:
بحار الانوار، ج ۹۶، باب ۱۴، از صفحه ۱۱۱ تا ۱۳۸.