آرشیو دسته:
سوء ظن یا بدگمانی به مردم
سوء ظن یا شک به معنای بدگمانی در مقابل حسن ظن به معنای گمان نیک می‌باشد. اگر به فردی که او را کاملاً نمی‌شناسیم یا به کاری که از درستی آن اطمینان نداریم، گمان بد داشته باشیم، می‌گویند به او به آن سوء ظن داریم.
بحث سوء ظن و حسن ظن در متون دینی نسبت به خداوند، نسبت به جهان و یا نسبت به بندگان خدا و مؤمنین مطرح شده است. مراد ما از سوء ظن در این دسته سوء ظن به مؤمنین است.
بدبینی و منفی‌نگری و سوء ظن یکی از رذایل اخلاقی و صفات روانی بد می‌باشد و با اثر بدی که روی خود شخص و اطرافیانش می‌گذارد، نه تنها از نظر اسلام، گناه محسوب می‌شود؛ بلکه زندگی را در کام انسان تلخ و غیر قابل تحمل می‌کند.
مراد از بدگمانی و سوء ظن حرام که در قرآن کریم به اجتناب از آن امر شده است. اعتقاد به آن و حکم به بد بودن مؤمن بدون یقین به آن است نه صرف خطور آن در ذهن.
لزوم احتیاط در توجه به گفته دیگران درباره آنچه که خود ندیده ایم
امام صادق علیه السلام:
نه یقین را با شك از دست ده و نه آشكار را با پنهان. و درباره آنچه خود ندیدهاى، بر اساس گفته دیگران، داورى مكن. خداوند عزّ و جلّ موضوع غیبت و بدگمانى به برادران مؤمنت را با اهمیت قرار داده است.
لا تَدَعِ الیَقینَ…
مایه آسایش قلب و سلامت دین
امیرالمؤمنین امام على عليه السلام :
حُسْنُ الظَّنِّ راحَةُ الْقَلْبِ وَ سَلامَةُ الدّينِ؛
خوش گمانى، مايه آسايش قلب و سلامت(سالم ماندن) دين است.
داستانی آموزنده درباره بدگمانی و بردن آبرو
یکی از اساتید دانشگاه امام صادق علیه السلام می نویسد:
حدود 20 سال پیش منزل ما خیابان 17 شهریور بود و ما برای نماز خواندن و مراسم عزاداری و جشنهای مذهبی به مسجدی که نزدیک منزلمان بود می رفتیم پیش نماز مسجد حاج آقایی بود بنام شیخ هادی که…
