ازدواج موقت

در دین مبین اسلام ازدواج دو گونه دائم و موقت دارد. ازدواج موقّت یا مُتعَه یا نکاح مُنْقَطِع یا عقد موقت نوعی ازدواج است که زن با قرائت صیغه‌ای، خود را برای زمانی معین و محدود به ازدواج مرد درمی‌آورد و بعد از آن مدت، زن و شوهر بدون طلاق از هم جدا می‌شوند.

گرچه ممکن است از ازدواج موقت سوءاستفاده‌های صورت بگیرد ولی به‌هرحال عاملی بسیار قوی برای جلوگیری از فحشا و انحطاط اخلاقی جامعه است مخصوصاً برای زنان بی‌شوهر و تمام کسانی که از نعمت همسر دائمی و راه حلال برای اطفاء غریزه شهوت و تأمین نیازهای عاطفی محروم هستند.

حضرت امیرالمؤمنین درباره نقش ازدواج موقت در جلوگیری از بی عفتی و فحشاء بارها می‌فرمود: اگر عمر بر من سبقت نمی‌گرفت (و با خلافت خود متعه را تحریم نمی‌کرد) جز انسان‌های شقی (و یا خیلی کم) کسی زنا نمی‌کرد. ^{(کلینی، فروع کافی، ۱۳۸۸ ق، ج ۱۱، ص ۸.)}