حجاب و عفاف

عفاف از عفت مشتق شده است و در لغت به معنای خود نگهداری و در اصطلاح اخلاق، به معنی خویشتن‌داری در برابر تمایلات افراط گونه نسبت به لذت‌های مادی و نفسانی است. عفت یکی از فضائلی است که در قرآن مورد توجه واقع شده است و در تفکر اسلامی عفت شامل منزه بودن و پاک بودن دست و زبان و شکم و دامن و فکر و خیال و قلب از هرگونه عیب و بدی است. عفت زیربنای علم اخلاق است زیرا علمای اخلاق زیربنای اخلاق نیک را چهار چیز شمرده‌اند: حکمت، شجاعت، عدالت و عفت.

حجاب یعنی پوشش و زن محجوب یعنی زنی که با پوششی پوشیده شده باشد. گرچه بین حجاب و عفاف فرقهایی قائل شده اند ولی به نظر ما حجاب شعبه‌ای از عفت است یعنی عفت در پوشش.

در این دسته درباره اقسام عفت، عوامل دخیل در عفت و… بحث می شود.

استاد علیرضا پناهیان:

عفاف یعنی حیا کردن از ورود حریم خصوصی دیگران و نخوردن غذای دیگران حتی در گرسنگی! عفاف یعنی پذیرفتن محدودیت‌های منطقی، همراه با لبخند رضایت و سکوتِ بدون شکایت. آدم عفیف به خودش اجازه نمی‌دهد در قبال ریخته شدن آبرویش به لذتی دست پیدا کند و نزد خودش هم آبروی خودش را نمی‌برد.