تحقیر، توهین و اهانت

در این دسته درباره گناه اهانت، توهین و تحقیر مردم بحث می‌شود که غالباً با زبان صورت می‌گیرد.

اهانت (توهین، احتقار، تحقیر): یعنی خوار کردن، اهانت در اصطلاح، عبارت است از خوار و تحقیر کردن کسی یا چیزی با گفتار یا کردار و اشاره.

در این دسته بیشتر به بحث توهین نسبت به بندگان پرداخته می‌شود.

 شکی نیست که این صفت مذمومه در شریعت مقدسه حرام و موجب هلاکت صاحب آن است.

هر کسی که نسبت میان خدا و بنده او را فی‌الجمله ادراک کند و ربط خاصی که میان خالق و مخلوق است بفهمد، می‌داند که اهانت بنده، اهانت مولای اوست و تحقیر مخلوق، در حقیقت تحقیر خالق اوست؛ و همین‌قدر در مذمت این عمل کافی است. پس بر هر عاقلی واجب است که پیوسته متذکر این معنی بوده باشد و اخبار و آثاری را که در مذمت اهانت بندگان خدا وارد شده در نظر داشته باشد.

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که: «مَن حَقَّرَ مُومِناً مَسکِیناً أو غَیرَ مِسکِینٍ لَم یَزَلِ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ حاقِراً لَهُ ماقِتاً حَتَّی یَرجِعَ عَن مَحقَرَتِهِ إیَّاهُ؛ هر کس مؤمن بینوا یا غیر بینوا را تحقیر نماید، خدای عزوجل، پیوسته او را خوار و دشمن می‌دارد تا اینکه از کوچک شمردن دست بردارد.» ^{(اصول کافی (ط-الاسلامیه)، ج 2، صفحه 351)}