یکی از واجبات شهادت به حق است بدون ملاحظه یکی از طرفین ولو به ضرر خود شخص یا نزدیکان وی باشد،
«یا أیُّها الَّذِینَ آمَنُوا کُونُوا قَوّامِیْنَ بِالْقِسْطِ شُهَداءَ للّهِ وَ لَوْ عَلى أنْفُسِکُمْ أوِ الوالِدَینِ و الْأقْرَبِیْنَ إنْ یَکُنْ غَنِیّا أوْ فَقِیرا فاللّهُ أوْلى بِهِما فَلا تَتَّبِعُوا الهَوَى أنْ تَعْدِلُوا وَ إنْ تَلْوُوا أو تُعْرِضُوا فَإنَّ اللّهَ کانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبِیرا».
«اى کسانى که ایمان آوردهاید! پیوسته به عدالت قیام کنید و براى خدا شهادت دهید، هرچند به زیان خودتان یا پدر و مادر و خویشاوندان [شما] باشد. اگر [یکى از دو طرف دعوا] توانگر یا نیازمند باشد، باز خدا به آن دو [از شما] سزاوارتر است. پس از هواى نفس پیروى نکنید که [در نتیجه از حق] عدول کنید. و اگر به انحراف گرایید یا اعراض نمایید، قطعاً خدا به هرچه مىکنید آگاه است».
